Weten jouw collega’s dat je slechthorend bent?

Goedemorgen,

Het tweede hoofdstuk van mijn boek gaat over vertellen over je slechthorendheid. Ik deel een methode die je helpt om te bepalen in welke situaties je dit wel of niet wil doen, en beschrijf verschillende manieren waarop je kunt vertellen over je slechthorendheid. In deze nieuwsbrief deel ik een stukje uit dit hoofdstuk: waarom het handig is als jouw directe collega’s weten dat je slechthorend bent.

Het boek Succesvol slechthorend – Slim werken met gehoorverlies verschijnt op 3 maart. Je kunt het nu bestellen (pre-order). Je krijgt er dan gratis de tipsfolder ‘Zo versta ik jou’ van illustrator Geeske van Voorthuijsen bij, met tien korte tips voor collega’s en leidinggevenden (en anderen) om rekening te houden met jouw slechthorendheid. Er zijn ook nog kaartjes voor de boekpresentatie op 1 maart.

Verbergen van slechthorendheid werkt vaak averechts. Je hoopt dat mensen het niet doorhebben, maar als jij steeds niet of stuntelig reageert, leidt dat tot opgetrokken wenkbrauwen, of erger. Dat ervaart ook Manon Spierenburg. In de autobiografi­sche roman Doof! beschrijft ze haar ervaring met gehoorverlies op latere leeftijd. In allerlei situaties merkt ze dat gesprekken stroef verlopen, zonder dat ze er de vinger op kan leggen waar dat aan ligt. Totdat ze erachter komt dat ze gehoorverlies heeft. Ze zoekt eerst naar technologische oplossingen, maar dat levert niks op. Hoortoestellen blijken haar niet te helpen.

Ze besluit dat er maar één manier is om hiermee te leven: er open over zijn. En dat blijkt te werken. In haar boek schrijft ze:

Onderzoek wijst uit dat als jij een assertieve manier hebt van omgaan met jouw gehoorverlies, de kans groter is dat je aanpassingen voor elkaar krijgt. Als je op een passieve en reactieve manier omgaat met je gehoorverlies, is het moeilij­ker aanpassingen voor elkaar te krijgen.¹

In de praktijk durven sommige slechthorenden niet om aan­passingen te vragen, omdat ze bang zijn om anders te zijn – zelfs als hun werkgever op de hoogte is van hun gehoorverlies. Dit ‘zelfstigma’ is een probleem: je oordeelt negatief over jouw eigen slechthorendheid. Het resulteert vaak in schaamte, een laag zelfbeeld en een hoge mate van stress. Je verbergt je hoor­toestellen en zet zo min mogelijk hulpmiddelen in. Ik heb dat zelf lang gedaan. Het is een vorm van maladaptive coping: een manier van omgaan met slechthorendheid die op de korte ter­mijn verlichting geeft, maar op de lange termijn problemen op­levert. Zo kun je bijvoorbeeld in een sociaal isolement terecht­komen. Ook kan een gebrek aan sociale steun van collega’s op het werk bij slechthorenden leiden tot productiviteitsverlies en ziekteverzuim.²

Sociale steun van collega’s is dus een belangrijke voorwaarde voor geluk in je werk. Het levert fijne relaties met elkaar op. Je kunt erop vertrouwen dat er vanuit jouw leidinggevende en je collega’s begrip, aandacht en hulp is.

Hoe je het ook doet, maak je slechthorendheid een onderwerp van gesprek, daar heb je baat bij. Je zorgt er daarmee voor dat mensen jou beter begrijpen. Het is een belangrijke voorwaarde om jezelf te kunnen zijn op het werk.

Fijne werkweek,

Stan

1  J. Schroedel, D. Watson & S.E. Boone (2004). Invigorating VR services to hard of hearing consumers: A professional dialogue on a national research project. In National Training Conference of Vocational Rehabilitation Professionals Serving Consumers with Hearing Loss, Washington DC.

2  J. Nachtegaal, J.M. Festen, & S.E. Kramer (2012). Hearing ability in working life and its relationship with sick leave and self-reported work productivity. Ear and Hearing, 33, 94-113