Sportondernemer Elisa Ostet: 'Zoek je grenzen op en ga uitdagingen aan!'

Goedemorgen,

Ik ben weer terug na de zomerstop. Naast m’n werk bij Ieder(in) – ik werkte door deze zomer – ben ik bezig met de tweede tekstversie van het boek Succesvol slechthorend. De feedback van m’n redacteur was waardevol, maar ook nog best een hoop werk om door te voeren. Verder staat deze periode in het teken van de baby die op komst is, dus ik zit in een behoorlijke bubbel 😉 

In de nieuwsbrief van deze week deel ik het verhaal van sportondernemer Elisa Ostet, die te gast was tijdens de Meetup op 25 mei. Ze vertelde er onder andere over haar werk met Ananias Shikongo, een blinde atleet uit Namibië, die meerdere medailles won op de Paralympische Spelen van 2016.

Op dit moment is ze in Parijs, waar ze een heel team van Paralympiërs begeleidt. Hun succes valt niet los te zien van de inzet van Elisa, die als manager de fondsenwerving en sportfaciliteiten regelt. In juli waren Ananias en andere Namibische atleten nog in Elisa’s woonplaats Enschede: ze trainden op de atletiekbaan van de Universiteit Twente.

Een mooie aanleiding om nog eens terug te blikken op haar eigen verhaal als slechthorende ondernemer. Ze vertelde over werken in het buitenland, uitdagingen aangaan, solo-apparatuur en energiebalans. Voor wie er niet bij was – en voor wie er wel bij was, maar de tips van Elisa rustig wil teruglezen – deel ik in deze nieuwsbriefeditie (een deel van) het interview in tekst. Met dank aan de schrijftolken die aanwezig waren!

Hoe kom je van Enschede, waar je woont, in Namibië terecht?
Elisa: ‘In 2015 heb ik een opleiding voor leiderschap in de sport gedaan. Eén van mijn klasgenoten kwam uit Duitsland. Namibië was vroeger een kolonie van Duitsland, en daardoor zijn er banden tussen deze landen. Mijn klasgenoot kreeg een mailtje van een blinde atleet, met de vraag of hij iets kon betekenen op marketinggebied. Hij vroeg mij daarvoor.’

Wacht even, een blinde atleet, hoe zit dat precies?
Elisa: ‘Het ging om Ananias Shikongo, een atleet die niet blind geboren is, maar dat geworden is door dubbele pech: eerst raakte hij gewond door een spelletje met een pijl en een paar jaar later kreeg hij een trap van een ezel. Hierdoor raakte hij blind. Maar hij heeft door mensen om hem heen ontdekt dat hij hard kan lopen. Dat doet hij samen met een gids die wel goed kan zien. Hij is uiteindelijk Paralympisch kampioen geworden en loopt 200 meter in 22 seconden. Dat gaat echt heel hard.’

Hoe communiceer je met hem?
‘Ja, hij spreekt Engels. Wel met een Afrikaans accent, dat is lastig. Ik had eigenlijk nooit gedacht dat ik zoveel Engels zou spreken. Als je goedhorend bent en je kijkt naar de tv, krijg je veel Engels mee, maar als slechthorende niet. Ik stond al 10-0 achter op de middelbare school. Ik kon niet aanhaken bij de groep en raakte daardoor gedemotiveerd. Ik haalde alleen maar tweeën en drieën. De docent begreep gelukkig waar het aan lag. Die heeft alles op papier uitgeschreven. Zo kan ik mij nu redden in het Engels. Later heb ik als voorzitterschap van SH-Jong ook nog veel bijgeleerd tijdens internationale bijeenkomsten.’

‘Ik ontmoette Ananias in 2015 voor het eerst via een Skype-verbinding. De ondertiteling werkte niet goed en de internetverbinding was slecht. De helft van het verhaal kwam niet aan. Dat was en blijft uitdagend. Ze doen de video uit, omdat het internet dat niet aankan. Het is zoeken en herhalen, veel geduld hebben. En soms andere wegen zoeken om dingen uit te leggen, zoals typen.’

Wanneer ben je voor het eerst naar Namibië geweest?
‘In 2016. We hebben elkaar datzelfde jaar voor het eerst ontmoet op de Paralympische Spelen in Rio de Janeiro. Alle communicatie daarvoor was via Skype gegaan. Ik had toen al vrijwillig een campagne opgezet om fondsen te werven, waarmee hij zijn trainingen en voeding kon betalen. Zo kon hij zich optimaal voorbereiden op de Spelen. Het was echt een kippenvelmoment toen hij daar de gouden medaille won!’

Hoe groot is jouw gehoorverlies precies?
‘Links ben ik doof, rechts heb ik een gehoorverlies van ongeveer 55 tot 65 decibel. Als mij batterijen op zijn en ik ben vergeten om ze in een doosje te stoppen, dan raak in paniek. Of als m’n hoortoestel kapot gaat, op donderdagavond om 5 uur, dan ben ik de sjaak, dan voel ik me niet goed tot ik de volgende ochtend bij de deur van de audicien kan aankloppen. Overigens is dat ook een reden dat ik geen oplaadbaar hoortoestel wil. In Namibië valt de stroom regelmatig uit, dus dan zit ik bijvoorbeeld 4 dagen zonder elektriciteit. Ik gooi nu m’n koffer altijd vol met batterijen.’

Voordat je verder leest nog even dit: deze nieuwsbrief is gratis. Maar je kunt me steunen met een kleine bijdrage. Bedankt Kim, Gerard, Tom, Nel, Wil, Annemiek, Annelies, Geeske en Alice voor jullie donaties! Wordt zeer gewaardeerd.

Wil je me ook steunen? Je kunt een donatie doen via iDeal (of bankoverschrijving).

Gebruik jij solo-apparatuur?
‘Ja, ik werkte eerder als programmamanager bij Nyenrode Business University, waar ik ook voor de klas stond. Toen kreeg ik een tafelmicrofoon. Die gebruik ik nu ook voor overleg met meer dan drie mensen.'

Zet je ook tolken in? Schrijftolken bijvoorbeeld?
‘Soms wel, maar de laatste tijd heb ik dat niet gedaan. Mijn afspraken zijn meestal spontaan, dan spreek ik met iemand morgen ergens af. En ik denk er vaak niet aan om schrijftolken in te zetten. Ik heb op dit moment alleen leefuren, tolkuren die ik in kan zetten in mijn vrije tijd. Nu ik hier ben en schrijftolken zie, denk ik: oh ja, fijn dat dit ook kan!’

Doe je naast jouw Sport on the Move Foundation nog ander werk?
‘Ik werk voor een professor in leiderschap en organisatieontwikkeling. We doen veel via e-mail en ook met de professor zelf heb ik online veel contact via videobellen. Dat is een-op-een en voor mij goed te doen. En ik werk twee ochtenden in de manege. Daar mest ik stallen uit. Dat is fysiek werk, dan hoef ik vier uur lang niet te luisteren, behalve bij de koffiepauze. Ik ben met de paarden bezig en ben lekker buiten. Dat heb ik nodig om het andere werk te compenseren.’

Ervaar je vermoeidheid als je veel vergadert?
‘Ik vergader niet heel veel, ik heb met mezelf een afspraak: maximaal twee meetings op een dag. Daar probeer ik me aan te houden. Voor mij is het belangrijk om echt met de aandacht bij een vergadering te zijn. Als het te lang duurt, dan ben ik er niet meer bij. Zeker zonder hulpmiddelen ben ik met drie afspraken op een dag wel klaar. Daarom is het fijn om op de manege te werken, dan ben ik ‘s ochtends fysiek bezig en kan ik ‘s middags twee afspraken hebben. Dat is dan goed te managen.’

Ik begreep dat je ook regelmatig een meerdaagse businesstrip hebt of naar internationale werkconferenties gaat. Hoe ga je er dan mee om als je energie op is?
‘Dat is moeilijk, soms ga ik over m'n grenzen heen. Ik had een keer drie weken achter elkaar studieweken in Zuid-Afrika die ik moest organiseren. Er kwam steeds een nieuwe groep op zondagavond aan en die ging zaterdagochtend weer weg. Dus zaterdagmiddag en zondagochtend was je enige vrije tijd. Dat is lang, ook als je niet slechthorend bent is dat een gekkenhuis! Op een gegeven merkte ik dat ik lichamelijk moe was. Ik werd misselijk. Ik kan best veel dingen hebben, maar als ik echt moe ben van veel luisteren, dan merk ik dat ik misselijk word en hoofdpijn krijg. In de tweede week heb ik daarom een middag overgeslagen.’

Wat doet dat met jou?
‘Ik vind dat moeilijk. Het voelt als opgeven, je wilt niets missen. Het was een gaaf programma met mooie activiteiten. Maar aan de andere kant weet ik dan: als ik nu doorzet, ben ik morgen echt ziek. Dan hebben ze helemaal niets aan me. Het is ook om jezelf te beschermen dat je nee moet zeggen. Ik maak bewuste keuzes. Moet ik de groepsgesprekken in de bus ook meekrijgen of is dat voor mij een rustmomentje waarin ik lekker naar buiten kijk.’

Hoe bewaak jij je grenzen?
‘Dat is moeilijk. Ik ben in het verleden vaak genoeg over m'n grens gegaan. Ik heb gelukkig nooit een burn-out gehad, maar mijn probleem is dat ik veel dingen leuk vind. Ik vind het leuk dingen te ondernemen, ik doe werk waar ik moet luisteren en communiceren… Pas de laatste jaren heb ik door de combinatie van ondernemerschap, het werk met de atleten en op de manege een balans kunnen vinden wat goed bij mij past.’

‘Fulltime werken in loondienst past niet bij mij. Als programmamanager op de Universiteit had ik wel studieweken die heel intens waren, van negen uur 's ochtends tot negen uur ‘s avonds. Studenten kwamen dan in de pauze naar me toe, ik moest steeds opletten, communiceren en telefoontjes beantwoorden. Dat was pittig. Ik heb veel geleerd, vond het ontzettend leuk, maar ik merkte ook dat het voor mij geen goede balans was.’

In je huidige werk als ondernemer kom je steeds nieuwe mensen tegen, hoe en wanneer vertel je over je slechthorendheid? 
‘Meestal als ik na twee keer merk dat ik het niet meekrijg. Het zou voor mij gek zijn om mezelf voor te stellen met: “Hee ik ben Elisa, ik ben slechthorend.” Dat voelt voor mij niet fijn. Maar ik vind het wel fijn dat mensen het weten. Dus als ik merk dat een gesprek wat stroef loopt, omdat ik steeds moet vragen wat er gezegd werd, dan geef ik wel aan dat ik slechthorend ben.’

‘Maar wat ik ook veel merk – en dat vind ik zelf heel lastig – als je ergens aangeeft dat je slechthorend bent, dat mensen het daarover willen gaan hebben. Maar ik ben hier niet om te vertellen over mijn slechthorendheid, maar ik wil iets gedaan hebben. Ik wil het als een mededeling laten vallen, zodat er rekening mee gehouden kan worden. ‘

Tot slot, om het gesprek af te sluiten, wat zou je aan de deelnemers van vandaag mee willen geven?
‘De vroegere slogan van SH-Jong: “Challenge life!” Zoek je grenzen op en probeer er af en toe overheen te gaan. Je zult zien dat dingen soms niet lukken, maar als ze wel lukken, ben je een stapje verder. Dan heb je iets gedaan waarvan je dacht dat je het niet kon. Dat geeft een fijn gevoel, nieuwe dingen te blijven proberen. Het ligt misschien niet in je comfortzone, maar je krijgt nieuwe inzichten. Je leert wat wel en niet bij je past. Dus: ga uitdagingen aan!’